miércoles, 5 de marzo de 2008

Close to me...

Cuando he conseguido que se pusieran en fila, les he despedido uno a uno, repitiendo la misma frase hasta siete veces, lo único que cambiaba era el final, ahí les colocaba su nombre. Algunos me han contestado saltando y echando a correr hacia la puerta, otros empujándose para colarse y Elisa, que al ver que me acercaba para repetirle la frase de manera más lenta, ha confundido mi gesto y me ha dado un beso....yo le he dado otro de vuelta, abrazándola porque sé que es tímida, (es lo primero que me dijo su madre cuando la apuntó)..después le he repetido la frase : "-Goodbye Elisa....-". He entregado cada uno de los peques a sus madres. Apenas me he asomado....me daba vergüenza, así que he soltado un "Muy bien..." en general a la pregunta que todas las mamás me hacían. Cinco minutos más tarde he vuelto a salir, pero para colocarme al lado de ellas y esperar a los míos que salían de Plàstica.
Dos días más tarde, repito número, sólo que un poquito más grandes. Se lo han pasado bien...a juzgar por el "molón" que mi peque le ha escuchado a Paula, una compañera suya. Había más silencio pero aún así les he invitado a levantarse y a preguntar cosas, cosas que necesitamos saber para ir conociéndonos durante estos cuatro meses que vamos a estar juntos. Ninguno se ha confudido al darme un beso pero Aitor sí que me ha pedido si podíamos alargar la clase un ratito más....supongo que quería acabar el juego...los chicos iban ganando. Albert ya me hablaba un
poquito en Inglés al recoger sus cosas...
Mis peques andan algo enfadados porque quieren venir a las clases. Éso de tener a su madre, después de su trabajo diario, haciendo una extraescolar de Inglés en el mismo cole donde estudian ha hecho que ahora tengan celos. Les he prometido que les haré los mismos juegos que les hago a los demás y a él le he dicho que vale, que un día se viene de profe.
Un baño de espuma para ellos y una llamada del esplai del barrio para mí. Aceptan el taller de danza que presenté en Noviembre; uno para adultos y otro para jóvenes, pagan lo que pido. Ya me he subido el caché, ya tengo el rodaje así que ahora sí que pido más del doble de lo que ganaba...y ésto se hace extensible a todas las situaciones de mi día a día ahora. Y en el curro me lo dan. Le digo que me busque más información sobre horarios y compatibilidad y que deje que me lo piense unos días.
El tipo al que ayudo de tant en tant con las traducciones vuelve a requerir mis servicios; hay negocio ahí fuera y vuelve a necesitarme cerca, se amolda a mis horarios, dice que ahora ya sé mucho de su empresa y que no tiene tiempo ni ganas de empezar a buscar a alguien...incluso una visita relámpago a su ciudad. Bien, pienso, las presenciales las pagan mejor....mi única condición es la de ir en fin de semana, no quiero alterar de nuevo mi vida.
Pedro me ha recordado hoy que estaba en mi mes de descanso y le he dicho que es verdad, que lo estaba haciendo. Quitando el estrés y las exigencias que ahora veo me adjudico en absolutamente todo lo que hago, estoy descansando...esta tarde, cuando me he visto rodeada de siete niños que no paraban de hablarme en catalán mientras intentaban descifrar lo que la profe les decía o pedía en Inglés, ha habido un momento en el que he vuelto a sentir mucha paz. Le he dicho que estar entre niños era como un bálsamo, que sí se podía considerar un retiro.
Curro, curro y más curro. Éso es lo que ahora voy encontrándome, así que supongo que es lo que toca....hombres fuera otra vez. Esta tarde, cuando exponía mis dudas a mis padres durante una charla normal con café e infusiones, sobre pensarme lo de la danza, porque era más cansancio físico y tal, juraría que he notado orgullo en los ojos de ambos. Ni se han puesto de acuerdo pero sí que lo he notado.....estoy segura de que lo han sentido otras veces a lo largo de mi vida pero yo lo he vísto pocas veces la verdad. No les culpo, para nada....toda la família ha tenido su ritmo y su manera de aceptar y recapitular de que, en el fondo, sí que sé de qué la vida...y aún así me lo paso bien....


7 comentarios:

  1. M'ha agafat un calfred en llegir-te, m'ha emocionat.

    Trasmets tanta energía... m'agrada molt!

    Moltes moltes felicitats, jo també n'estic d'orgullosa! Þ

    ResponderEliminar
  2. És maco que t'emocionis Aigua, crec que sentim moltes coses de manera similar, potser les escrivim de manera diferent peró el fons moltes vegades és el mateix...a mí m'agrada la música que envolta als teus escrits . Petons guapa...

    ResponderEliminar
  3. Orgullòs no sé si seria el terme que jo utilitzaria, però que el teu post trasmet bones vibracions i energia postiva, segur. Petonàs.

    ResponderEliminar
  4. Somos lo que hacemos, no lo que decimos que hacemos. El problema es que es más facil hablar que hacer y que claro, para hacer las cosas se requiere tiempo y hablar, muchas veces y mucha gente, lo hace siempre a la ligera.

    Yo sé que sabes pasartelo bien con tu sister en un concierto. Y que eso SI QUE NO CAMBIA!!!!

    Besazos

    ResponderEliminar
  5. D'això es tracta precisament Albert; bones vibrations...
    Petonàs de tornada.

    Siempre he dicho sister que se predica con el ejemplo. A veces las cosas tardan muuuucho en dar sus frutos y no siempre es tarde.

    Tengo agujetas en los brazos, no tantas como en Franz Ferdinand pero me duelen de tenerlos levantados!!!

    ResponderEliminar
  6. Me alegro que te vayan las cosas tan bien, transmites mucha serenidad, algo que a mí hace tiempo que me falta. Cuando regrese a Barcelona, espero que ya para quedarme, prometo buscarte para integrarme en esas clases de danza del vientre.

    ResponderEliminar
  7. Hay que plasmar las cosas buenas también Elena porque también pasan...a veces estamos demasiado descolocados pensando en las otras no crees?
    Hecho lo del taller!! pero no será en este esplai...mi almohada me dijo que no al final, dice que tengo que descansar más en ella de momento...Un abrazo

    ResponderEliminar