martes, 11 de marzo de 2008

Pictures of you

Gracias a los diez o quince minutos de retraso que llevan, puedo quitarme bufanda, chaqueta y saludar a la fila entera del grupo que nos juntamos esta noche para pasar tres horas "y cuarto" de uno de los grupos más emblemáticos del género llamado, según Josep, DARK...
Mi bufanda lleva como cuarenta vueltas a mi cuello...salgo de febrada y anginas, me he pasado las últimas 48 horas cruzando los dedos para poder estar hoy sentada aquí, aunque ya estaba preparada para revender la segunda de las entradas del concierto. Así que, mientras le prometo a mi sister no sudar mucho ni forzar la garganta agarro la primera cerveza, a la que sólo doy un sorbo para luego esconderla debajo de mi silla.
Hoy hay nivel en la grada; dos de nosotros llevan The Cure en vena y no somos ni mi sister ni yo. Uno de ellos saca del bolsillo un par de folios arrugados y me lo pasa. Con la luz del móvil los ilumino y veo que son las tracklists de todos los conciertos de ésta gira, incluídos los bises.... Los miramos, repasando rápidamente si salen las nuestras y se los devuelvo mientras pienso "!qué gozada...!". Por fin un concierto rodeada de gente que sabe de lo que va, nada de novi@s agobiados acompañando a sus medias naranjas, ni pavas haciendo éso, pavonearse, gente pasada lo justo y una franja de edad muy similar...los que crecimos con ellos supongo.
Bien...público más que aprobado por mi parte, aunque me faltó ver algo más de la estética; anchos abrigos largos y negros, botas negras, despeinados....supongo que muchos de nosotros lo fuimos en su época. Con 16....yo llevaba una bufanda en la cabeza y pendientes que no hacían juego, la ropa dos tallas por encima a la mía y siempre de negro. No había tiendas como ahora para vestir a niños de adulto....así que tenías que improvisar mucho los modelos..pasé de darle dos vueltas a la falda para hacerla mini a pisarme casi la ropa....en cambio hoy voy en tejanos...
Me quedé sin voz cuando sonó una de las mías "Just like heaven"....ya hacía una canción que me había levantado, pasando de respetar la regla de estar sentado que, por cierto, se rompió aquí. No puedo explicar el concierto....no me sale nada. Descansé en alguna, enloquecí con otras y me emocioné con muchas....creo que nostalgia era la palabra que anoche sonaba en el Sant Jordi, por todas las cosas que te han pasado con The Cure de fondo, por las historias que te recuerdan, por las miradas furtivas de verte en un ámbito tan importante para cada uno de nosotros...por remover sentimientos, por devolverme la fe en los conciertos...por un sonido inmejorable (creo que sólo noté un sólo fallo), por una iluminación increíble....hubo un momento en el que una luz roja iluminaba al público simulando una estrella...la sensación de ver sólo cabezas moviéndose era increíble...parecíamos marcianos hacia la nave nodriza...osea ellos.
Como en Peter Gabriel, cerraron con la mía..."Killing an arab"; una de las primeras canciones que escuché y me gustó de ellos. Jamás pensé que la tocarían porque no es de las conocidas y en la tracklist pensé haber vísto "Why can't I be you?"....y, como en Peter, al reconocer los acordes pegué un salto y me coloqué algo más cerca. Para entonces, todo el Palau estaba completamente sumergido en ellos y nadie se cabreaba si tapabas o te movías más de la cuenta. Para mí un final apoteósico si es verdad el rumor que corre de que ésta será su última gira...mi sister al lado, sudando conmigo una vez más, extasiadas ante tanta música de la de verdad.
Abrieron con Plainsong, cerraron con Killing an Arab...en medio, un montón de recuerdos en forma de canciones. The Cure ha hecho que me sumerja en ese lado "darkillo" esta semana, duele un poco, pero como siempre digo "Al menos se siente"...me quedo con éso...

Perfil, cerveza y The Cure de fondo (10/03/08)

5 comentarios:

  1. que he de decir... que hoy he levantado envidias con mi camiseta, que se me saltaron las lágrimas con "to wish impossible things", que me volví loca con "Why I can't be you"... que es un gustazo ir a uno con gente que disfruta de la música de verdad, cada uno a su modo, bailando, gritando, llorando o en silencio y sonriendo... pero todos todos en absorbios por igual. Fue genial y ahora me quedo triste, como se queda una cuando algo muy bueno te pasa y ha pasado...

    ResponderEliminar
  2. Yo me la pongo mañana!! Sin sonar freaky...de verdad que llena el compartir horas disfrutando a partes iguales, el ambiente también hace mucho. Yo también me he quedado triste, con mono de concierto, pero de los de verdad o como lo de antes, ya ves, me sigue la nostalgia...

    ResponderEliminar
  3. Ja veig que me'n vaig perdre un de bo... Jo tampoc sóc massa Cure, o sea que... En fi, m'agrada/entusiama aquest "Al menos se siente...". Petó.

    ResponderEliminar
  4. Bufff...Albert, ja no fan concerts així. Tot torna al seu lloc i el sentiment s'adorm de nou...fins la propera suposo...petó de tornada.

    ResponderEliminar
  5. NENA! me has puesto tós los pelitos de punta con tu crónica del concierto!
    Digo lo mismo que Albert..me ha encantado lo de 'Al menos se siente'

    ResponderEliminar